Gelukkig Nieuwjaar allemaal! Wij wensen jullie het allerbeste voor 2016 vanuit Severien’s Kwizien!
Ik ben maar pas enkele maanden bezig met deze blog, dus ik heb nog heel veel te koken, te schrijven en te fotograferen, plannen bij de vleet dus! Ik hoop ook veel te leren en te schrijven over hoe kinderen leren eten en op die manier moeilijke etertjes te helpen te leren genieten van gezond eten zodat we allemaal lekker, gezellig en gezond samen kunnen eten in 2016! Lees verder
Na mijn epistel van vorige week hoort een verslag te volgen, niet? Hoe hebben ze het nu uiteindelijk gedaan, hebben ze goed gegeten? En wat betekent goed eten als het Kerstmis is? Hebben ze veel gegeten? Hebben ze genoeg gezond gegeten of hebben ze gezond genoeg gegeten? Misschien is de kernvraag wel: ‘Hebben ze veel chips gegeten?’
Wel, ja er is zeker chips gegeten, drie dagen na elkaar, op de drie kerstfeesten, telkens bij de aperitief. En hebben ze ervan genoten? Ja, heel erg zelfs, de gelukzaligheid droop van hun gezichtjes! En daar heb ik dan weer van genoten!
Als ik denk aan leren eten en opvoeden over gezond eten, dan denk ik altijd aan wat ik zou willen dat mijn kinderen eten als ze zelf zullen kunnen kiezen. Wat gaan ze eten als Pim en ik helemaal niet meer in de hand hebben wat er in hun bord komt? Als je uitgenodigd bent bij iemand anders op een feest, dan heb je een beetje zo een omgeving, want dan heb je zelf niet in de hand wat er gegeten wordt.
Ik heb dus vooral gekeken en mij niet al teveel gemoeid. Wat ik zag was dat we uiteindelijk allemaal wel wat gesnoept hebben en teveel van het niet zo gezonde gegeten. Maar al bij al viel het eigenlijk allemaal wel mee met al het eten tijdens de feestdagen. Drie zaken hebben daar volgens mij toe bijgedragen:
Omdat we die (snoep-)regels heel consequent toepassen, zijn die zo duidelijk voor iedereen dat ze absoluut niet in vraag gesteld worden of overtreden. Dat geeft rust en duidelijkheid, het werkt fantastisch. Alleen de regel van speculoospasta moet een beetje aangepast, want enkelen onder ons willen in België dan ’s morgens, ’s middags en ’s avonds speculoospasta, dat moet beter…
Ik stond ervan versteld hoe de twee oudsten van heel veel verschillende zaken wilden proeven. Vooral van de soepen, er werd niet noodzakelijk veel van gegeten, maar alles werd geprobeerd. Ik moet echt volhouden met de soep van de week en de proefbordjes!
Het belangrijkste dat het Kerstdiner Interview bijgebracht heeft, is ,denk ik, beleefdheid. Ik heb niet teveel ‘Bah, bakkes en pfff’ gehoord, maar eerder: ‘hmm, dat vind ik niet zo heel lekker”. Dat is mij ook al heel veel waard!
Er is nog veel werk aan de winkel wat betreft het leren eten bij onze kinderen, maar dit moedigt mij aan in mijn missie. Ik zie verbanden tussen onze pogingen thuis om ze te leren goed te eten en wat ze doen als we het niet helemaal in de hand hebben. Leren goed eten is iets wat elke dag gebeurt, op een feest moet je, denk ik, alles een beetje loslaten en kijken of je goed bezig bent en waar je eventueel moet bijsturen.
Ik ben ook benieuwd naar hoe het bij anderen verlopen is? En wat gebeurt er vanavond en morgen, komt er terug chips op tafel?
Binnen enkele dagen is het Kerstmis. De kinderen zijn al weken aan het aftellen. We hebben een kalender waar elke dag die ons dichter bij Kerstmis brengt zorgvuldig doorstreept wordt. Dat werkt, want zo hebben we niet elke ochtend hetzelfde drama als er ontdekt wordt dat het nog altijd niet Kerstdag is, zoals ik net van een andere mama hoorde…
De belangrijkste zaken waarvoor afgeteld wordt bij ons thuis zijn deze:
Ja, ik denk wel dat chips eten op 2 staat, gemiddeld genomen dan toch. Ik zie het al weer zo voor me, als de chips op tafel komt, vliegen die van ons erop, ik probeer ze een beetje in toom te houden. Als er echt niet tegen in te gaan valt, klaag ik gewoon een beetje zodat iedereen weet dat ik dat niet leuk vind. Verder probeer ik de schade aan het interieur door vettige vingers te beperken.
Tegen dat de hoofdmaaltijd op tafel komt zitten hun buikjes eigenlijk al vol en hoeft het allemaal niet echt meer, maar ze doen wel hun best omdat van hen verwacht wordt. En dan tegen dat het dessert eraan komt, kan de portie weer niet groot genoeg zijn. Nu vraag ik me de laatste tijd af, is dat een probleem of is dat normaal, is dat nu eenmaal feesten voor kinderen?
Wat wil ik eigenlijk? Misschien overdrijf ik, maar ik vind het zo leuk als ze mee genieten van de fijnere en meestal ook gezondere hapjes, het soort eten dat niet alle dagen op tafel staat. Ok, oesters hoeft nog niet, maar met Kerstmis is er meestal zoveel speciaals op tafel waar de oma’s, opa’s, tantes en nonkels zo hard aan gewerkt hebben. Ik wil graag dat ze dat leren appreciëren, er dankbaar voor zijn. Het is toch veel te jammer om die te laten staan en je buik vol te stoppen met chips.
Anderzijds, voor mij is dat soort genieten een deel van het feest, maar misschien is de chips en het ijsje het feestelijke voor de kinderen en moet ik ze dat niet willen afnemen. Omdat ik niet goed wist wat ik nu eigenlijk zou willen wat ze doen, heb ik een groot kerstdiner interview georganiseerd. Dit waren de vragen:
Het grote kerstinterview
Dit bleek heel interessant te zijn, niet alleen puur voor het resultaat, maar het was een goede aanleiding voor zichzelf om er ook eens over na te denken, wat vind ik nu eigenlijk echt lekker en feestelijk? Het had een beetje hetzelfde effect als de proefbordjes, ze probeerden ook alle gezonde dingen op te sommen die ze lekker vonden, omdat ze daar fier op zijn. Alhoewel de jongste als dessert wel koos voor chips en een boterham met pindakaas,… was ik toch blij dat er niet overal chips bij stond. Desalnietemin, bij alledrie kwam het toch meer dan eens voor, dus chips is echt wel een deel van het feest voor hen.
Ik heb ook aan enkele vrienden in de buurt gevraagd of ze het interview wilden afnemen bij hun kinderen en ze vonden het ook allemaal een heel nuttig en leuk gebeuren. Een van de kinderen (4 jaar) dacht bijvoorbeeld dat de hoofdmaaltijd met Kerstmis een ei zou zijn… Die jongen zou anders nogal verrast zijn! Onder de groteren waren er toch heel wat bereid dit jaar iets te proeven wat ze anders nooit proberen.
Ik heb het gevoel dat zonder ik heb moeten preken onze kinderen nu een beetje voorbereid zijn. Hopelijk appreciëren ze de feestelijke maaltijden die ons te wachten staan een beetje meer. Wat ik verschrikkelijk zou vinden bijvoorbeeld is dat ik nadat er een prachtig gerecht werd opgediend, van een van mijn kinderen zou horen: “Ik lust dat niet, ik wil een boterham!”
Ze hebben hun formulier ook nog gebruikt om aan hun grootmoeder te vertellen wat ze allemaal graag zouden eten en die was ook blij met de informatie, want ze wil niet liever dan iets geven wat ze lekker vinden, maar geen boterhammen met choco op Kerstmis!
Ik denk ook dat ik zelf beter weet ik wat ik wil. Ik wil dat ze genieten van het feest op hun manier, van de cadeautjes, van het samenzijn met de familie en van het eten, ook van de chips. Maar ik wil dat ze hun lijstjes in hun achterhoofd houden en alles wat op tafel komt goed bekijken en in overweging nemen om het te proeven. Eet je graag gerookte zalm, dan kan je toch echt wel dat chique aperitiefhapje met gerookte zalm en die nieuwe kaas eens proberen. Ik wil dat ze openstaan voor al het lekkers en hier en daar iets nieuws en vreemds durven proberen, misschien omdat een van de ingrediënten ervan op hun lijstje staat. Ik wil dat ze goed kijken en dan pas kiezen. En ik wil dat ze dank u zeggen!
Ik ben benieuwd of de lijstjes effect zullen hebben. Nog een paar dagen en dan zullen we het zien… Morgen vertrekken we naar België en we kijken er allemaal heel erg naar uit!
Severien's Kwizien 