Het is hoog tijd voor een update over onze moestuin want is er al ontzettend veel gebeurd sinds ik mijn eerste artikel over de moestuin schreef. Het is nu echt volop lente en dat doet natuurlijk alles veranderen in de tuin!
Leren eten
Onze groentetuin deel 1: De grond voorbereiden en zaaien
Sinds we verhuisden van Londen naar Kent hebben we een tuin en een moestuin. De eerste lente dat we hier woonden ben ik onmiddellijk begonnen met groenten kweken. Niet dat ik er veel van kende, maar het heeft gewoon iets, je eigen groenten en fruit kweken. Maanden werk je er aan, het voorbereiden van de grond, het zaaien, het verzorgen van die hele kleine kwetsbare plantjes, eindeloos onkruid wieden en water geven en dan hopelijk, eindelijk oogsten, koken en eten, zalig is dat. Het geeft mij zo een absolute voldoening, vooral als het lukt natuurlijk, maar anders geniet ik ook heel erg van het proces. Lees verder
Verstoppen of niet verstoppen?
Gebruik jij ook wel eens de techniek van het verstoppen van groenten in een maaltijd? Je snijdt die groente die ze niet graag eten gewoon in hele kleine stukjes en dan stop je ze in de saus bij de pasta bijvoorbeeld. Of je haalt snel even de mixer uit de kast voor die saus, dan zien ze de stukjes boosdoener niet, en dan eten ze het vast wel.
Ik heb dat ook wel eens gedaan gewoon omdat ik geen zin had in gezeur en gezaag en het gepruts en het vissen van stukjes uit de pasta. Alleen, ik probeer altijd zoveel mogelijk op lange termijn te denken als het gaat over gezond eten en mijn kinderen. Ik wil ze aanleren graag gezond te eten, niet omdat het moet, maar omdat ze het zelf belangrijk vinden. Ik wil vooral dat ze ook gezond eten als ze zelf keuzes zullen moeten maken. In die visie lijkt verstoppen en mixen dus niet de beste optie. Immers, als ze niet weten wat ze eten, hoe kunnen ze het dan leren waarderen?
Neofobie
Een andere reden is iets wat ik las over neofobie in een boekje ‘Smaakontwikkeling’ uitgegeven door Eetexpert. Kinderen met last van neofobie weigeren vaak eten omdat ze het niet vertrouwen, ze zijn bang van het nieuwe en onbekende. Ze willen heel zeker zijn van wat ze eten. Neofobie is heel typisch voor kinderen tussen 3 en 6 jaar. Hoe ingewikkelder de maaltijd, hoe moeilijker dus voor zo een kind. Zelfs een gemixte saus kan dan problematisch zijn omdat ze geen idee meer hebben van wat erin zit, ze vertrouwen het niet.
Soepen en smoothies
Soepen en smoothies zijn grote uitzonderingen natuurlijk. Soepen worden vaak gemixt en smoothies zouden geen smoothies zijn als ze niet gemixt waren. Maar dan vertel ik er altijd exact bij wat er in zit, er zijn geen verrassingen en ik wil ze niet het gevoel geven dat ik ze erbij gelapt hebt. Ze moeten me 100 % kunnen vertrouwen. Ik denk dat hun dat kan helpen bij die neofobie, ik vertel echt wat er in zit.
Als je iets gemixt op tafel zet, zoals een gemixte saus of soep, kan je misschien een bordje op tafel zetten met de ingrediënten voor ze gemixt waren. Zo kan iedereen duidelijk zien wat er precies in zit en kan er ook geproefd worden van de verschillende ingrediënten afzonderlijk.
Weer een reden om de kinderen te laten helpen
De kinderen meenemen om boodschappen te doen en laten helpen bij het koken helpen natuurlijk ook heel erg bij het leren eten. Zo kunnen ze heel goed zien wat er allemaal in de gerechten kan en hoe de maaltijd uiteindelijk tot stand komt. Ze kunnen ook proeven van de pure elementen. Enkele ideeën om de kinderen ook (bijna) helemaal zelfstandig te laten koken en bakken vind je op mijn pagina voor jonge chefs. Hopelijk komen er daar nog heel veel bij.
Verstoppen of niet verstoppen? Als het maar niet stiekem is!
Dus verstoppen of niet verstoppen?? Het kan wel denk ik, maar niet stiekem, niet als je verder denkt dan vandaag. Als je wil dat je kinderen echt leren goed te eten, vertel er dan bij wat je verstopt hebt. Laat het zien terwijl je aan het koken bent, laat ze helpen, of zet een bordje met de belangrijkste ingrediënten op tafel.
7 redenen om samen met je kinderen te koken
Ik ben een groot voorstander van het koken met kinderen, en dat is nog heel zacht uitgedrukt. Het is gewoon een fantastisch leermoment en een supergezellig samenzijn met de bonus van het eten op het einde. Hier een lijstje om in het achterhoofd te houden volgende keer als je samen met je kinderen kookt: Lees verder
Kerstmis: Hoe het met de chips is gegaan
Na mijn epistel van vorige week hoort een verslag te volgen, niet? Hoe hebben ze het nu uiteindelijk gedaan, hebben ze goed gegeten? En wat betekent goed eten als het Kerstmis is? Hebben ze veel gegeten? Hebben ze genoeg gezond gegeten of hebben ze gezond genoeg gegeten? Misschien is de kernvraag wel: ‘Hebben ze veel chips gegeten?’
Wel, ja er is zeker chips gegeten, drie dagen na elkaar, op de drie kerstfeesten, telkens bij de aperitief. En hebben ze ervan genoten? Ja, heel erg zelfs, de gelukzaligheid droop van hun gezichtjes! En daar heb ik dan weer van genoten!
Als ik denk aan leren eten en opvoeden over gezond eten, dan denk ik altijd aan wat ik zou willen dat mijn kinderen eten als ze zelf zullen kunnen kiezen. Wat gaan ze eten als Pim en ik helemaal niet meer in de hand hebben wat er in hun bord komt? Als je uitgenodigd bent bij iemand anders op een feest, dan heb je een beetje zo een omgeving, want dan heb je zelf niet in de hand wat er gegeten wordt.
Ik heb dus vooral gekeken en mij niet al teveel gemoeid. Wat ik zag was dat we uiteindelijk allemaal wel wat gesnoept hebben en teveel van het niet zo gezonde gegeten. Maar al bij al viel het eigenlijk allemaal wel mee met al het eten tijdens de feestdagen. Drie zaken hebben daar volgens mij toe bijgedragen:
- Enkele duidelijke regels, zoals chips alleen als het feest is, choco alleen op chocodag en speculoospasta eten we alleen in Belgie
- Dag in dag uit aanmoedigen om te proeven van nieuwe dingen of dingen die ze niet graag eten
- Het grote Kerstdiner Interview
Omdat we die (snoep-)regels heel consequent toepassen, zijn die zo duidelijk voor iedereen dat ze absoluut niet in vraag gesteld worden of overtreden. Dat geeft rust en duidelijkheid, het werkt fantastisch. Alleen de regel van speculoospasta moet een beetje aangepast, want enkelen onder ons willen in België dan ’s morgens, ’s middags en ’s avonds speculoospasta, dat moet beter…
Ik stond ervan versteld hoe de twee oudsten van heel veel verschillende zaken wilden proeven. Vooral van de soepen, er werd niet noodzakelijk veel van gegeten, maar alles werd geprobeerd. Ik moet echt volhouden met de soep van de week en de proefbordjes!
Het belangrijkste dat het Kerstdiner Interview bijgebracht heeft, is ,denk ik, beleefdheid. Ik heb niet teveel ‘Bah, bakkes en pfff’ gehoord, maar eerder: ‘hmm, dat vind ik niet zo heel lekker”. Dat is mij ook al heel veel waard!
Er is nog veel werk aan de winkel wat betreft het leren eten bij onze kinderen, maar dit moedigt mij aan in mijn missie. Ik zie verbanden tussen onze pogingen thuis om ze te leren goed te eten en wat ze doen als we het niet helemaal in de hand hebben. Leren goed eten is iets wat elke dag gebeurt, op een feest moet je, denk ik, alles een beetje loslaten en kijken of je goed bezig bent en waar je eventueel moet bijsturen.
Ik ben ook benieuwd naar hoe het bij anderen verlopen is? En wat gebeurt er vanavond en morgen, komt er terug chips op tafel?
Het is Kerstmis! Moet het dan ook nog gezond, mama?
Binnen enkele dagen is het Kerstmis. De kinderen zijn al weken aan het aftellen. We hebben een kalender waar elke dag die ons dichter bij Kerstmis brengt zorgvuldig doorstreept wordt. Dat werkt, want zo hebben we niet elke ochtend hetzelfde drama als er ontdekt wordt dat het nog altijd niet Kerstdag is, zoals ik net van een andere mama hoorde…
De belangrijkste zaken waarvoor afgeteld wordt bij ons thuis zijn deze:
- naar België gaan en dus familie en vrienden zien
- chips eten
- cadeautjes krijgen (misschien ook geven)
Ja, ik denk wel dat chips eten op 2 staat, gemiddeld genomen dan toch. Ik zie het al weer zo voor me, als de chips op tafel komt, vliegen die van ons erop, ik probeer ze een beetje in toom te houden. Als er echt niet tegen in te gaan valt, klaag ik gewoon een beetje zodat iedereen weet dat ik dat niet leuk vind. Verder probeer ik de schade aan het interieur door vettige vingers te beperken.
Tegen dat de hoofdmaaltijd op tafel komt zitten hun buikjes eigenlijk al vol en hoeft het allemaal niet echt meer, maar ze doen wel hun best omdat van hen verwacht wordt. En dan tegen dat het dessert eraan komt, kan de portie weer niet groot genoeg zijn. Nu vraag ik me de laatste tijd af, is dat een probleem of is dat normaal, is dat nu eenmaal feesten voor kinderen?
Wat wil ik eigenlijk? Misschien overdrijf ik, maar ik vind het zo leuk als ze mee genieten van de fijnere en meestal ook gezondere hapjes, het soort eten dat niet alle dagen op tafel staat. Ok, oesters hoeft nog niet, maar met Kerstmis is er meestal zoveel speciaals op tafel waar de oma’s, opa’s, tantes en nonkels zo hard aan gewerkt hebben. Ik wil graag dat ze dat leren appreciëren, er dankbaar voor zijn. Het is toch veel te jammer om die te laten staan en je buik vol te stoppen met chips.
Anderzijds, voor mij is dat soort genieten een deel van het feest, maar misschien is de chips en het ijsje het feestelijke voor de kinderen en moet ik ze dat niet willen afnemen. Omdat ik niet goed wist wat ik nu eigenlijk zou willen wat ze doen, heb ik een groot kerstdiner interview georganiseerd. Dit waren de vragen:
Het grote kerstinterview
- Kijk je uit naar Kerstmis? Waarom? Geef de drie belangrijkste redenen waarom je uitkijkt naar Kerstmis en in volgorde van belang voor jou. Liefst ook telkens waarom.
- Kijk je uit naar het eten met Kerstmis? Waarom?
- Wat denk je dat je gaat eten?
- Als je zelf mocht kiezen wat er op tafel kwam bij Kerstmis wat zou je dan kiezen voor:
- Aperitief:
- Voorgerecht:
- Hoofdmaaltijd
- groenten:
- vlees of vis:
- rijst/aardappelen/pasta:
- Nagerecht:
- Is er iets wat met Kerstmis altijd op tafel komt wat je echt niet lekker vindt?
- Denk je dat je dit jaar met Kerstmis iets gaat proberen wat je anders altijd laat liggen of niet aanraakt, gewoon omdat je nu een jaartje ouder bent? Wat zou dat dan kunnen zijn?
Dit bleek heel interessant te zijn, niet alleen puur voor het resultaat, maar het was een goede aanleiding voor zichzelf om er ook eens over na te denken, wat vind ik nu eigenlijk echt lekker en feestelijk? Het had een beetje hetzelfde effect als de proefbordjes, ze probeerden ook alle gezonde dingen op te sommen die ze lekker vonden, omdat ze daar fier op zijn. Alhoewel de jongste als dessert wel koos voor chips en een boterham met pindakaas,… was ik toch blij dat er niet overal chips bij stond. Desalnietemin, bij alledrie kwam het toch meer dan eens voor, dus chips is echt wel een deel van het feest voor hen.
Ik heb ook aan enkele vrienden in de buurt gevraagd of ze het interview wilden afnemen bij hun kinderen en ze vonden het ook allemaal een heel nuttig en leuk gebeuren. Een van de kinderen (4 jaar) dacht bijvoorbeeld dat de hoofdmaaltijd met Kerstmis een ei zou zijn… Die jongen zou anders nogal verrast zijn! Onder de groteren waren er toch heel wat bereid dit jaar iets te proeven wat ze anders nooit proberen.
Ik heb het gevoel dat zonder ik heb moeten preken onze kinderen nu een beetje voorbereid zijn. Hopelijk appreciëren ze de feestelijke maaltijden die ons te wachten staan een beetje meer. Wat ik verschrikkelijk zou vinden bijvoorbeeld is dat ik nadat er een prachtig gerecht werd opgediend, van een van mijn kinderen zou horen: “Ik lust dat niet, ik wil een boterham!”
Ze hebben hun formulier ook nog gebruikt om aan hun grootmoeder te vertellen wat ze allemaal graag zouden eten en die was ook blij met de informatie, want ze wil niet liever dan iets geven wat ze lekker vinden, maar geen boterhammen met choco op Kerstmis!
Ik denk ook dat ik zelf beter weet ik wat ik wil. Ik wil dat ze genieten van het feest op hun manier, van de cadeautjes, van het samenzijn met de familie en van het eten, ook van de chips. Maar ik wil dat ze hun lijstjes in hun achterhoofd houden en alles wat op tafel komt goed bekijken en in overweging nemen om het te proeven. Eet je graag gerookte zalm, dan kan je toch echt wel dat chique aperitiefhapje met gerookte zalm en die nieuwe kaas eens proberen. Ik wil dat ze openstaan voor al het lekkers en hier en daar iets nieuws en vreemds durven proberen, misschien omdat een van de ingrediënten ervan op hun lijstje staat. Ik wil dat ze goed kijken en dan pas kiezen. En ik wil dat ze dank u zeggen!
Ik ben benieuwd of de lijstjes effect zullen hebben. Nog een paar dagen en dan zullen we het zien… Morgen vertrekken we naar België en we kijken er allemaal heel erg naar uit!
Proefbordjes
Zoals ik in de post over variatie schreef vind ik het belangrijk dat onze kinderen leren gevarieerd te eten. Eén manier om aan die variatie te werken is eenvoudige en gekende zaken op veel verschillende manieren aan te bieden zoals ik in de appel post beschreven heb. Als je dat regelmatig doet met zoveel mogelijk van de dingen die je kinderen graag eten, dan is de voorbereiding gelegd om aan ook volledige nieuwe ingrediënten te wennen. Nieuwe dingen eten is een gewoonte, iets wat je kan leren, gewoon door het te doen. Lees verder
Nieuwe rubriek: Soep van de week
Soep is iets van alle tijden, naar het schijnt maakten ze al soep in de prehistorie en wij doen het nog altijd. Vandaag de dag wordt soep ook over de hele wereld gegeten en dus ook in een eindeloos aantal vormen, smaken en variëteiten
Soepen kunnen bouillons zijn die van vlees, vis of groenten getrokken zijn. Ze kunnen aardappelen en zelfs pasta (vermicelli bijvoorbeeld) bevatten, maar heel vaak bevatten soepen bovenal groenten. En dat is nu net de reden waarom ik zo graag soep maak thuis. Het is naast de gewone groenten van de maaltijd nog een extra manier om op een hele smakelijke manier veel groenten te eten en te leren eten.
Het is ook een handige manier om een snelle broodmaaltijd op te fleuren en van een portie groenten te voorzien. Zo doen wij het hier thuis meestal, want onze kinderen hun buikjes zijn nog niet groot genoeg voor eerst soep en dan nog een vol bord met al de rest. Ik spreid de groenteporties liefst over de dag.
Soep geeft ook wat extra flexibiliteit om nieuwe dingen uit te proberen tijdens de gewone maaltijden. Het is een extra reden om niet altijd voor de zekere opties zoals wortelen (bij ons thuis toch) of appelmoes te gaan. Zelfs als ze het witloof de eerste 15 keer niet lekker vinden en er alleen maar van proeven, hebben ze toch al soep gegeten en op die manier een goede portie groenten binnen.
Tot nu toe heb ik niet zo heel veel geëxperimenteerd met soepen. Ofwel maak ik rode soep ofwel groene. Ik zorg ervoor dat ik groen en rood niet te veel mix, gewoon om wille van de kleur, rood en groen zijn aantrekkelijker dan de bruine kleur die een mengeling krijgt. Maar zo heel goed werkte dat niet, ik kreeg twee kampen, de rode soep eters en de groene soep eters. Door mijn gebrek aan variatie in de soep begonnen ze zichzelf nog meer te beperken en ofwel de rode ofwel de groene volledig te weren. Dat moet veranderen!
Ik sta hier dus duidelijk voor een uitdaging en daarom heb ik deze rubriek in het leven geroepen: Soep van de week! Elke week een nieuwe soep! We beginnen met een klassieke favoriet onder kinderen: tomatensoep. Hopelijk kunnen we ook de moeilijke etertjes daar mee verleiden!
7 redenen waarom ik variatie in de voeding voor kinderen zo belangrijk vind
Persoonlijk vind ik zoveel mogelijk variatie in voeding een van de belangrijkste factoren van gezonde voedingsgewoonten. Misschien is dat bij kinderen ook wel het allermoeilijkste, maar het is de basis, daarvan wil ik vertrekken. Hier vind je mijn lijstje van 7 redenen waarom ik variatie wel zo belangrijk vind: Lees verder
Severien's Kwizien 