Zoals ik in de post over variatie schreef vind ik het belangrijk dat onze kinderen leren gevarieerd te eten. Eén manier om aan die variatie te werken is eenvoudige en gekende zaken op veel verschillende manieren aan te bieden zoals ik in de appel post beschreven heb. Als je dat regelmatig doet met zoveel mogelijk van de dingen die je kinderen graag eten, dan is de voorbereiding gelegd om aan ook volledige nieuwe ingrediënten te wennen. Nieuwe dingen eten is een gewoonte, iets wat je kan leren, gewoon door het te doen.

Nu is het niet zo dat wat we proeven daarom ook lekker vinden en zeker niet van de eerste keer. Om nieuwe dingen te leren eten wordt gezegd dat kinderen soms 10 a 20 keer moeten proeven vooraleer ze echt aanvaard worden.  Als je liever niet wil dat die eerste 10 tot 20 keer tegen lange gezichten moet aankijken aan tafel, kan je misschien eens proberen proefbordjes te gebruiken.

Het idee achter de proefbordjes is het volgende: niemand vindt het leuk gedwongen worden iets te eten wat hij niet lekker vindt of denkt niet lekker te vinden. Als iemand het heel overtuigend vraagt, kunnen we er al eens over denken, maar zeker kinderen vinden het veel leuker om zelf te beslissen wat en wanneer ze iets eten. Kinderen onder druk zetten om iets te eten wat ze niet lekker vinden (of denken niet lekker te vinden), brengt meestal niet veel zoden aan de dijk. In tegendeel, de kans is groter dat je een echte afkeer ten opzichte van dit voedsel veroorzaakt.

Ik denk dat het beter is om de drempel om iets nieuws te eten zo klein mogelijk te maken. Leg op een klein bordje enkele voedingsmiddelen die niet erg populair zijn in hele kleine teeny weeny stukjes, dat zijn de proevertjes. Vraag dan de kinderen om die hele kleine stukjes te proeven. En afhankelijk van hoe moeilijk ze het vinden, mogen ze ook alleen voelen, ruiken, tegen hun lip houden of terug uitspuwen als ze dat nodig vinden.

De bedoeling is dat je ze uitdaagt, maar ze beslissen zelf hoe ver ze gaan. Je kan het gemakkelijk of moeilijker maken. Naar gelang de leeftijd, het humeur en de bereidwilligheid om mee te werken. Bij echt moeilijke eters kan dit principe zeker en vast ook lukken, juist omdat de drempel zo klein is en de beslissing ligt bij het kind zelf hoe ver hij erin gaat.

Hier werkt het in ieder geval heel goed. De kinderen vinden het leuk en ze voelen zich heel erg uitgedaagd. Ze gaan ervan uit dat ik denk dat ik ze iets geef dat ze niet lusten en ze willen absoluut het tegendeel bewijzen. Iets wat ik helemaal niet zie als hun bord vol ligt met waar ze niet zot van zijn, dan vinden ze dat helemaal niet nodig!  Maar bij die proefbordjes is de houding helemaal anders omdat de hapjes zo klein zijn. Je moet zien hoe fier ze zijn als ze het allemaal opeten, glunderen doen ze!

Dat betekent echter ook dat het niet noodzakelijk zo is dat wanneer de proefbordjes onmiddellijk leeg zijn, ze de volgende maaltijd die nieuwe dingen ook spontaan rijkelijk op hun bord zullen scheppen. Daarom leg ik regelmatig hetzelfde op de bordjes ook al weet ik dat ze het er niet moeilijk mee hebben in dat formaat, zodat ze de nieuwe smaken helemaal gewoon worden. De stukjes kunnen natuurlijk ook stiekem een beetje groter worden…

Ze vragen me zelf ook om nieuwe proefbordjes. En ik krijg zelfs suggesties wat ze erop willen.  Mijn middelste zei nadat hij de blaadjes (sla en spinazie) kerstomaatjes zo lekker vond: ‘Nu wil ik komkommer leren eten, want dan kan ik op school ’s middags salad eten.’ Ik denk dat hij dat vooral als een uitweg zag om andere, warme, groenten waar hij niet gek van is niet te moeten eten op school. Maar toch, die positieve houding om meer te willen leren is toch fantastisch, niet? Probeer het ook eens!